 |
| พยับหมอก........ |
*** ใครไม่เคยรู้ฤทธิ์ ความคิดถึง
ใครไม่เคยซาบซึ้ง กับความฝัน
ใครไม่เคยมีรัก ปักชีวัน
ใครคนนั้นคงไม่ช้ำกับคำลา..........
** ความรักก็ประดุจดังดอกไม้สวยงามมีสีสันยิ่งยามเริ่มผลิบาน แต่มินานต้องแห้งเหี่ยวแล้วสิ้นไป แต่ทว่าดอกไม่นั้นมิได้บานเพียงหนเดียว
*** เพราะฉันเปลียวเหงา จึงเขียนหนังสือ
เพราะฉันต้องการความรัก จึงเขียนหนังสือ เพราะฉันต้องการครองรัก จึงเขียนหนังสือ
** มีแต่ยามที่โดดเดี่ยวเดียวดาย
จึงสามารถสัมผัสกับโลกในจิตใจที่ไร้ขอบเขต
** เหยียบสุดฟ้าคืนสู่สามัญ สุดแปรผันในชีวิตคน
ยากเข้าใจคือในตัวตน สุดยอดคนคือคน"ธรรมดา"
*** ความรักเป็นสิ่งงดงาม...งดงามประหนึ่งดอกกุหลาบ...
แต่ทว่า..เป็นกุหลาบที่มีหนาม...กุหลาบที่ไร้หนามในโลกนี้...มีเพียงสิ่งเดียว..นั่นคือ "มิตรภาพ"
....คมดาบยิ่งฝนก็ยิ่งคม...มนุษย์ไยมิใช่เป็นเช่นกัน.....
มนุษย์มากหลายในโลกนี้..ไยมิใช่เติบใหญ่ในท่ามกลาง...
ความปวดร้าวขมขื่น..
*******
************* ฉันเคยเจอความรักงี่เง่า
พยายามเทหัวใจให้เขา แต่โดนหักหลังความสุขที่มีนะลวงตา อีกไม่นานก็พัง
คำพูดต่างๆ ที่ได้ฟัง ความจริงแทบไม่มี
เหนื่อยแล้วความรักห่วยๆ
ไม่เห็นจะช่วยให้ชีวิตดีขึ้นนี่
ดังนั้นถ้ายังไม่เห็นว่ารักใหม่จะดี
ผู้หญิงคนนี้...ก็ขอแฮปปี้อยู่บนคาน
***** สรรพสิ่งในใต้หล้าล้วนไร้ถูกผิด....ภัยอยู่ในใจคน...ภัยอยู่ในใจคน......
ยินดีที่ได้รู้จักรกับจอมยุทธทุกท่านครับ..........จาก....กระบี่เดียวดายคนเดิม
***** ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก อีกใครฟังดนตรีไม่เห็นเพราะ เขานั้นเหมาะคิดขบถอัปลักษณ์ ฤาอุบายมุ่งร้ายฉมังนัก มโนหนักมืดมัวเหมือนราตรี และดวงใจย่อมดำสกปรก ราวนรกชนเช่นกล่าวมานี้ ไม่ควรใครไว้ใจในโลกนี้ เจ้าจงฟังดนตรีเถิดชื่นใจ
******** ความเจ็บปวดจากรัก ที่สืบพันธุ์มาตั่งแต่บรรพกาล
ยังไม่ได้วิวัฒนาการ เลยแต่มนุษย์รุ่นแล้วรุ่นเล่า
ก็ยังมิอาจหลบหลีกป้องกัน
เพียง ได้คร่ำครวญก็... สาแก่ใจ
(ยกเว้นเหล่าผู้บรรลุธรรม).......
********
